Elli yaşında hissetmek istemiyorum. Bu bir baş kaldırıştır.

Her şeyin belli bir sebebi var ise; sebebin sebebini nasıl açıklayabiliriz?

Sonsuzluğu ve dolayısıyla kaçınılmaz doğal döngüyü bu şekilde anlamlandırabileceğimi bilseydim, beynimi bu kadar doldurmazdım.
Hiçbir şeyin anlamı yok, her şeyin bir anlamı var.
Ying yang

Öptüm.

KENDİMİ DOGURUYORUM

Neresindeyiz yolun?
Açacak mı yarın yine yeni güne açanlar?
Nefesindeyiz O'nun
Bükecek mi bizi mayası ateş olanlar?

Bilmez miyiz ki yüzmeyi
Neden çırpmaz yüreklerimiz bu hüzün ummanında
Umudunu mu yitirdin
Kendi nefsinin kırıklarını kopar icabında..

Biter mi gün gelince
Yutar mı gece
Sessizliğince

Yiter miyiz yolunca
Biçer mi onca
Sonsuzluğunca

M.Öztürk

tarih değişti, neresindeyiz?

Eskiden kendimi ifade ediş şekillerime baktığımda; çok fazla çeşitlilikle kendimi olabildiğince fazla kez ayrıntılaştırarak, tamamen şeffaf, dolayısıyla kısmen savunmasız bıraktığımı otuzlu yaşlarımda anlıyor olmanın verdiği mağrurluğa biraz sinirlenmiyor değilim aslında. Ama işte, gelgelelim ben hep böyleydim de aslında.. Hep fazlaca eleştirirdim kendimi, çok değil yirmidört saat öncelerime takılarak.

Ve o yüzdendir ki, her neye kızıyor idiysem, önüne geçemeyeceğimi içten içe farkında olmadan bilmemdendi. 

Şimdi sadece tek bir cümle titriyor kafamın içinden kulaklarıma kadar ve ben sadece sürükleniyorum.

"Oysa düne kadar gülüyorduk.."