8 Ocak 2017 Pazar

Sessizliği artık hayal edemiyorum.

     Kitabım bitti dediğim yerde bi vesileyle devam ediyor. Çok şey yazmışım. Yani aslında yaşamışım, yani aslında çok şeyle tanışmışım.
Şu var ki; baştan okumaya korkuyorum. Ya o ben değilim, ya bu. Bambaşka bi devir. -Hayatım için- güzel devir, mis devir. Kalanı çöp. Hepimiz için. Ölüyoruz çünkü. Çok eksildik.

     Kendimi arıyorum bu ara. Bulamadığım yerleri beynimde her gidişle yok ettim. Her kalışı il yaptım, ülke yaptım. Her sevişi göğsümde ısıttım, sonra taç yaptım. Seçmedim, itmedim, sevmemezlik etmedim, görmemezlikten gelmedim, anlayışsızlık etmedim, anlamasam da dinledim, hesaplar sormadım, bıraktım.
Geçiştirmedim, geçtim. Kalmadığım halimi böldüm, olmayana verdim. Herkesi önce sevdim. En önemlinin bu olduğuna inandım, bildim, gördüm.
     Mucizemi görecek kadar şanslı, tümüyle kavrayamayacak kadar toydum; başımı aldım önüme koydum, fikrimi bedenimden soydum, herşeyi bi kenara koyunca kalanla işte O'ydum.

     Olmadı bazen, baştan denedim, tekrar düşündüm, kendimi eledim, başka yollar da denedim, ama çok hissizleştim.
Anlayamadım, sordum, yardım istedim, şevkat gördüm, anlaşıldım, yanlış anlaşıldım, yoruldum.
Kendimi hem işe yaramaz üzerine basılmış bok gibi, hem herşeyi başarabilecek donanıma sahip bi makina gibi hissediyorum.


Küstüm olmadı, kustum olmadı.
Kaldım olmadı, kaçtım olmadı.
Seçtim olmadı, sevdim  olmadı.
Ne yaptıysanız bana;
Düştüm olmadı, 'Düş'tüm, olmadı.