Yine kendi kendimle konuşuyorum.

Sen hiç kendinden geçip bana geldin mi?

Bak bunu herkes müstehcen algılamaya meyilliyken ilk etapta, senin aklına bile gelmeyişinden bu kadar çok sevdim seni.
Çayı alkolden, kahveden bile çok sevmen yüzünden. Hiç bitirmeden hep yarım içmen yüzünden. Bardağa bile içinde çay bırakarak bir karakter yükleyişinden.

Konuşmadan anlatışından, anlayışından.

Kafandakileri hem okumamı bekleyip, hem okutmak istemeyişinden.

Peki ama sen hiç kendinden geçip bana geldin mi?

'Özledim seni'

Sadece bir kez duyabilme şanına eriştim senin o güzel M dudaklarından, sesinle güzelce doldurduğun aslında bomboş bu cümleyi. Ama senin benim böyle şeyleri düşündüğümden kuvvetle muhtemel haberin dahi yok. Olmasın da. Hayıflanmayı sevmem bilirsin, duymayı beklemek de yeni gün şansı doğuruyor.
Hoş üç aydan üç aya gösteriyorsun. Bu da benim naif şansım olsa gerek.

Olsun, olsun da; yanımda yoksan şuan, ve yoktuysan saymayı bıraktığım geceden üç ay öncesine kadar uzanan 'O gün'den beri, nerdesin ki o zaman?
Gidiyorsun galiba hakikaten parça parça, kural kural, insan insan, gece gece ve saat saat.

Ve öpmüyorsun ki, gidişini öpmemenden anlayayım.

-Kendi kendine konuşunca deli diyorlar, ben de yazıyorum. Bunu kendi kendine yapınca neden deli olmadığımızı hala anlayamıyorum. Bu daha korkunç bir delilik bence. Kafandan aynı anda binlerce konu, sadece biriyle alakalı bile milyonlarca cümle geçiyorken, bazılarını yakalayıp senin layığınca süslemek,başka güzel cümleleri birbiriyle düğümleyip, yazarken kolun koluma değecekmiş mesafesinde bir hayal gücündeyken, gerçekle yüzleşerek tek kişilik yatağıma iki kişilik saygıdan salonda elimde kumandayla uyuya kalacağımı bilerek tv/telefon/bilgisayar ekranıyla gözlerimi çürütmemek için verdiğim son çabayla bunu üretirken aslında ne kadar tek olduğumu görmek, kolay demeyeyim ama sanırım başa çıkabileceğimi düşündüğün durumlardan biri. 

Öyle çoklar ki. 

Ama bununla başa çıkamıyorum. Bocalıyorum. 

Yalnızım ve bugün de bana ayırılan sürede zerrelerime ayrılıyorum.