30 Haziran 2016 Perşembe

Günaymış benenah.

Yaklaşık mart ayından bu yana hayatımı kökten değiştirmeye gittiğim bu dönemde, tanıştığım herkesi neden bu kadar çok sevdim diye kendimi sorguluyorum şuan. Saat sabahın 9'u ve ben sadece 4 saat kadar uyudum sanırım. Kafam çok yorgun, dinlendirmek için hergün içiyorum ve bu durum ne kadar daha böyle sürer merak içindeyim. Saldım da ama bi yandan.

Hayatımı düzenlemeye çalışırken fazlaca yormuşum kendimi bi kaç aydır. Yeni farkediyorum. Yaklaşık 1 aydır b*k gibiyim afedersiniz, ama elimden gelen bi b*k yok. İnsanlara hemen alışmam, bi anda çokça sevmem, bunlar kötü şeyler mi yoksa olması gereken mi bilememekle birlikte, hem getirisi hem götürüsü oluyor. Ama şu var ki; hayatımda son 3-4 aydır olan olaylar beni inanılmaz kırdı. Hatta biten ilişkimle alakalı yaşadığım herşey bunun yanında küçücük kaldı. İnsanlar kırdı. Ve buna ben tüm içtenliğimle kendim, bile bile izin verdim. Yine.. Asıl koyan şeyse; o insanları çok sevdim.
Hayatıma bi anda girip bi anda çıkıverdiler. Nasıl ve neden oldu hiçbir fikrim yok. Bence onlara sorsan da yoktur bu derecesinin nedeni. Ortada bi neden yok çünkü.Varsa da, benim haberim yok olmalı.

Cicim ayını bile adamakıllı geçiremediğimiz halde çok huzurluyken,  neden böyle bi anda gidiverdiniz?
Nasıl?
Sevdiklerim hep gidecekler benim galiba. N'apalım.

Hergün konuştuğunuz ilk insanın, şuan aranacak son kişi olması durumu en can sıkıcısı. Herşey o kadar güzeldi ki. O kadar özledim ki.

Anlayamıyorum.Çok üzgünüm. Ve geçmiyor.