10 Haziran 2010 Perşembe

bsktrgtrtk

Hayatımın merkezinde benim olmam normal işte bu yüzden.Sebebi bu.Çünkü en son kendine kalan yine benim.O yüzden birazdan yine "dünya bu benim etrafımda dönecek elbet vol2" ye dönecek bu yazı.
İnsanların duyguları lego değildir.Kafanıza göre şekillendiremezsiniz canınız sıkıldığında. Canınızı sıkarım.Ne anaokulundayız ne de bilişsel etkinliklere ihtiyaç duyacak kadar küçüğüz kendinize gelin.Duygular sömürülmek için değil,hissedilmek için varlar.Şimdi tam 3 aydır beynimi bıkbıkbık yorduğum bunun için gerçekten canım yana yana kendimden parçalar feda ettiğim o lanet ilk güne bildiğim tüm küfürleri yağdırıyorum.Gerçekten şuan o kadar nefret doluyum ki ne kimsenin yüzünü göresim ne konuşasım ne de başka herhangi bişi yapasım var.Tek istediğim o kimse gibi olmadığını düşündüğüm,farklı zannettiğim kişinin ,samimiyet mimikleri olduğunu sandığım aptal suratına boş bakmak.Avaz avaz susmak işte.

Tanrım sana yalvarıyorum artık olan biteni tahmin etmekten çok yoruldum..Öngörü mü herneyse bu nefret ettim.İstemiyorum bunu.

Artık istemediğim bişey daha var! SEN!

REMEMBER THİS !

Peki ben sana şimdiki 'kafamdaki sen'i anlatayım mı bebeğim? (bi tık o zaman hazır anlatılmışı var.^^)